Όλοι παράγουν λιγοστά προϊόντα αλλά αρκετά για μια λιτή επιβίωση.
Εδώ η πείνα δεν πέρασε. Πέρασε όμως η σκληρή δουλειά στα χωράφια και στα μαντριά.
Ο αργαλειός λειτουργούσε για την παραγωγή ρούχων και κλινοσκεπασμάτων, ενώ τα υποδήματα από δέρματα ειδικά από τα χοιρινά ήταν η καλύτερη προστασία των ποδιών.
Ιστορική και με ιδιαίτερη σημασία είναι η συνάντηση και συζήτηση του παππού με τον αξιωματικό διμοιρίας των ΛΟΚ που πέρασε από την περιοχή στα μέσα του πρώτου μισού του 20ου αιώνα . Εκεί στην Κεδρόλακα δίπλα από τα σπίτια ο αξιωματικός ξεκούρασε τους στρατιώτες του και συζήτησε με τον παππού Γιώργο Μπ. Οι ερωτήσεις ήρθαν βροχή από τον αξιωματικό και τους φαντάρους για τη ζωή στο Κουλουσκούτι, τις δυσκολίες διατροφής και ένδυσης. «Πως ζείτε γέροντα χωρίς ζάχαρη, ρύζι, μακαρόνια, λάδι και ρούχα και κλινοσκεπάσματα.
Και η απάντηση ήρθε καθησυχαστική. «Εμείς όλα τα έχουμε. Μόνο το αλάτι μας λείπει». Πρέπει να πάμε στην Καρδίτσα ή στο Μεσολόγγι για να το προμηθευτούμε. Όλα τα άλλα είναι παραγωγής μας. Παράγουμε άφθονα ζυμαρικά όπως χυλοπίτες και τραχανά και το μέλι είναι καλύτερο και πιο υγιεινό από τη ζάχαρη. Το ρεβίθι κάνει καφέ και μάλιστα λιγότερο βλαβερό. Το λάδι δεν μας χρειάζεται αφού έχουμε δικό μας βούτυρο και χοιρινό λίπος. Τα πλεκτά μας είναι ιδιόχειρα και τα καλύτερα για ρούχα και από τα υφαντά κάνουμε ωραία σακάκια παντελόνια, και κάπες που μας προστατεύουν από κάθε κακοκαιρία. Τα γουρουνοτσάρουχα είναι πιο ελαφρά και συνιστώνται για περπάτημα επάνω στο χιόνι.
Ο αξιωματικός και οι φαντάροι άκουσαν με πολύ ενδιαφέρον τις απαντήσεις του παππού και φυσικά πείστηκαν για τις δυνατότητες που έχει ο τόπος αυτός αρκεί ο άνθρωπος να είναι δραστήριος, εργατικός και δημιουργικός.